سیدمصطفی کلامی هِریس

فیلم «دیکتاتور بزرگ»، یکی از آثار ماندگار سینمای کلاسیک با بازی تماشایی چارلی چاپلین است، که در سال ۱۹۴۰ ساخته شده و با روایت داستان یک شخصیت خیالی، به نقد آدولف هیتلر پرداخته است. آثار دیگری نیز در نقد و هجو دیکتاتوری ساخته شده‌اند، که یکی از آخرین نمونه‌ها، فیلم «دیکتاتور»، محصول سال ۲۰۱۲ است، که زندگی یک دیکتاتور خیالی دیگر به نام علاء الدین را به تصویر می‌کشد.

پیش از این، دیالوگی از فیلم فهرست شیندلر را در اینجا نوشته بودم. یکی دیگر از سکانس‌های بسیار جالب این فیلم بی‌نظیر، مربوط به زمانی است که همسر اسکار شیندلر، پس از مدت‌ها به دیدن او می‌آید. آن‌ها در رستورانی نشسته‌اند و اسکار در مورد موفقیت‌هایی که اخیرا کسب کرده است، صحبت می‌کند. به نظر او، مردم آنجا به این زودی‌ها اسم اسکار شیندلر را فراموش نخواهند کرد؛ مردی که با یک چمدان خالی آمد و با دو صندوق پر از پول، برگشت. در ادامه، او به مطلب جالبی اشاره می‌کند. متن دیالوگ را در ادامه آورده‌ام.

فیلم قوری برنجی (Brass Teapot)، به کارگردانی خانم راما دِوی موسلی، و محصول سال ۲۰۱۳، فیلمی نه چندان مطرح، اما حاوی مضامینی جالب است. داستان فیلم، مربوط به زوجی جوان است که وضعیت مالی چندان خوبی ندارند. مرد جوان از شغل و درآمد مناسبی برخوردار نیست و همسرش نیز، به دنبال یافتن کار است تا بتواند در برآورده کردن مخارج زندگی، به شوهرش کمک کند.

یکی از آفاتی که در زندگی ما وجود دارد، اشتباه گرفتن مقصد و مسیر است. این عامل، می‌تواند مانند سمی مهلک و کشنده، زندگی یک فرد را به تباهی بکشاند. تعداد افراد کمی مصون از این مشکل هستند و بسیاری از ما، تجربه این اشتباه را داشته‌ایم. اما این اشتباه چیست؟