سیدمصطفی کلامی هِریس

برای همه ما پیش آمده است و حتما در صحبت‌هایی شرکت کرده‌ایم که محوریت آن، مقایسه ایران و کشورهای دیگر بوده است. اغلب با بیان نکاتی از سایر کشورها، به ویژه از طرف افراد خارج رفته، موضوع عقب ماندگی و عدم پیشرفت ما، نتیجه مشترک این مباحث است. شخصا معتقدم که کاستی‌ها و عقب ماندگی‌های زیادی را در کشور داریم و از این بابت، واقعا متأسفم. هیچ کدام از ما ایرانیان، از این که مشکلی در کشورمان باشد، خوشحال نمی‌شویم. اما چیزی که بیش از همه باعث آزردگی است، بی اعتنایی افراد به سهم خودشان در بروز این وضعیت و عدم تلاش برای بهبود شرایط است.

چند روز پیش، حادثه‌ای برای یکی از اقوام رخ داد و شبانه ایشان را به بخش اورژانس بیمارستان فیروزگر (در نزدیکی میدان ولی عصر تهران) رساندیم. از حدود ساعت ۳ بامداد تا ۱۰ صبح در اورژانس بودیم؛ اما علاوه بر نگرانی از وضع بیمار، مشاهده وضعیت سایر بیماران و تأثر از وضعیت آن‌ها، رفتارهای توهین آمیز برخی از کادر بیمارستان، و مشکل بی‌خوابی، موضوع دیگری موجب آزار همه همراهان بیماران بود: حتی یک عدد صندلی برای نشستن و استراحت همراهان بیماران در نظر گرفته نشده بود؛ اما پشت ایستگاه اورژانس، پرستاران و پزشکان، همه صندلی‌های خودشان را داشتند.

یکی از اقوام، چند روز پیش، ما را دعوت کرده بودند تا در باغی که اطراف تهران دارند، مهمان‌شان باشیم و به دلیل لطف همیشگی که دارند، اجازه دادند که از گیلا‌س‌های باغ‌شان نیز بچینیم؛ از همین جا مجددا از ایشان تشکر می‌کنم. در مدتی که مشغول چیدن گیلاس‌ها بودم، به منشأ این میوه‌ها و چگونگی پدید آمدن آن‌ها فکر می‌کردم. خیلی جالب است که یک درخت، مواد موجود در خاک را، به همراه آب و نور خورشید دریافت می‌کند و این محصول زیبا و خوشمزه را تحویل می‌دهد. واقعا حیرت انگیز است.

چند ماه قبل، آقای مهندس سهیل دولت آبادی، از دانشجویان کارشناسی ارشد مهندسی برق در دانشگاه تبریز، با من تماس گرفتند و خواستند که مصاحبه‌ای با من داشته باشند. اخیرا اطلاع دادند که این مصاحبه در «مجله الکترون» به چاپ رسیده است، که در دانشکده مهندسی برق و کامپیوتر دانشگاه تبریز منتشر می‌شود. طبق عادت، اکنون که این مصاحبه در مرجع اصلی آن منتشر شده است، من نیز متن آن را در همین جا منتشر می‌کنم تا اگر این سئوالات برای افراد دیگری مطرح می‌شوند (که حتما همین طور است)، شاید بتواند راهگشا باشد.