هر که را اندیشه باشد، زنده است …
| چیست این سنگینیِ جسمِ دَنی؟ | ابتلای این جهانِ مردنی | |
| فکر باش و زنده باش و جان مَده | با تفکّر، مرگ را امکان مَده | |
| هر که را اندیشه باشد، زنده است | کهکشانِ بی‌تفکّر، مُرده است | |
| جسم و دنیا، بند و زندانِ تواَند | گوشه‌ای ناقص زِ امکانِ تواَند | |
| در تَبَتُّل کوش و پُر اندیشه باش | لیلی‌ات فکر است، مجنون‌پیشه باش | |
| سرنوشتت نیست زندان‌ماندنی | فکرِ تو پایْ است و اهلِ رفتنی | |
| آنچه انسان را بَرَد تا آسمان | بالِ فکرست او، نه این جسم گران | |
| هر چه دارد آدمی، افکارِ اوست | ما بقی سنگینی است و بارِ اوست | |
| دوزخ و جنّت تو را، فکر تو است | شادی و محنت تو را، فکر تو است | |
| شهروند هر کجایی، باک نیست | چون که فکرت، بندِ آب و خاک نیست | |
|
سید مصطفی کلامی هریس بهار ۱۳۹۸ |
