یادگاریهای معلم دلسوز من
مهر ماه سال ۱۳۶۸ اولین بار پا به مدرسه گذاشتم و دنیای تحصیل را، در «دبستان انقلاب کوی لاله» شروع کردم. نام معلم سال اول دبستانم را همیشه به یاد دارم؛ معلمی مهربان و فداکار به نام «خانم صابری». در آن زمان، حضور در کلاسهای پیش دبستانی چندان مرسوم نبود و برای من و بسیاری از همکلاسیهایم، روز اول مدرسه، اولین روز حضور در کلاس و در محیطی خارج از خانه بود. اما خاطرات زیبایی در آن مدرسه برای ما خلق شد و به یادگار ماند؛ به ویژه در سایه مدیریت «خانم ثباتی آذر»، که تا سه سال دیگر، مدیریت آن دبستان را به عهده داشتند.
یکی از لطفهایی که پدر و مادرم در حقم کردهاند، این بوده است که از مقاطع تحصیلی مختلف، یادگاریهایی را برایم حفظ کردهاند که یکی از جالبترین آنها، دفتر املای سال اول دبستان است. پدر مانند همه کتابها و دفاتر دیگر من، این یکی را هم به خوبی جلد گرفته و برایم، صفحات آن را خط کشی کرده است. مادر نیز در نهایت دقت، دفترم را از ۲۷ سال پیش تا کنون، حفظ کرده است. پدر و مادر عزیزم، بسیار متشکرم.
عکسی که برای این نوشته انتخاب کردم، ترکیبی از تصویر چند صفحه از دفتر املای اول دبستانم است. این صفحات را، به دلیل خاصی انتخاب کردهام. ظاهرا از اسفند ماه ۱۳۶۸، خط من به مرور خرابتر میشود. اما «خانم صابری» به ۲۰ بودن نمره و بدون اشکال بودن املای من بسنده نمیکند. هر جا لغزشی در خط من میبیند، دلسوزانه تذکر میدهد. در بخش میانی تصویر، هر چند املایم اشکال ندارد، برایم نوشته است: «پسرم سعی کن بزرگ و خوشخط بنویسی. ۱۴ اسفند ۱۳۶۸».
کمی که میگذرد و ظاهرا گوش شاگرد به این حرفها بدهکار نیست، املای بدون اشکال را نمره نمیدهد و مینویسد: «تا خوشخط ننویسی، اصلاح نمیکنم. ۲ اردیبهشت ۱۳۶۹». یک معلم دلسوز، با کسی تعارف ندارد. املای مرا اصلاح نمیکند و با همراهی پدر و مادر، به مرور مشکل بدخطی هم حل میشود. امروز اگر دستخط نسبتا خوانایی دارم، آن را به «خانم صابری»، سایر معلمین دلسوزم و البته به پدرم مدیونم. پدر به هیچ عنوان در این خصوص با من تعارف نداشت و هیچ وقت و در هیچ مقطعی، با بدخطی من کنار نیامد.
اگر من توانستم این خطوط را بنویسم و شما توانستید بخوانید، این را به معلمین خود مدیونیم؛ روزشان مبارک باد. اگر زندهاند، امیدوارم تنشان آزرده از گزند و بیماری مباد، و اگر دیگر در میان ما نیستند، روحشان قرین شادی و رحمت الهی باشد. روز معلم، بر همه فعالان عرصه تعلیم، تربیت و انسانسازی فرخنده باد.
وحید موسی او غلی
سلام استاد بزگوار جناب آقای دکتر کلامی ؛ خیلی از متن بسیار ارزشمند و شیرینی که نوشتین لذت بردم و من آرزوی موفقیت و سلامتی برای شما و معلم دلسوزی در آن دوره واقعا یک کاره ارزشمند در حق شما کرده اند را دارم، و واقعا کاش میشد همه معلمان عزیز کشورمون مثل خانم صابری دلسوز و مسولیت پذیر بودن و امروز شاهد پیشرفت های بزرگی در کشورعزیزمان ایران بودیم .
کلامی
با سلام. ممنون از پیام گرم و آرزوی زیبایتان. من هم امیدوارم که این آرزوی خوب، برآورده شود. موفق باشید.