سیدمصطفی کلامی هِریس

امروز ویدئویی از یک مسابقه با اجرای «فرزاد حسنی» منتشر شد، که در آن، یک مرد میانسال به طرز عجیبی، توسط وی، مورد تحقیر قرار می‌گیرد. تا حدی فرزاد حسنی بر بی‌ادبی و بی‌نزاکتی‌اش اصرار دارد و چندین باره و به روش‌های مختلف رفتار توهین آمیز خود را تکرار می‌کند، که باورش واقعا سخت است، که یک فرد صاحب منطق و اخلاق در قرن حاضر، بتواند فکر چنین رفتاری را از ذهن بگذارند؛ چه رسد به عمل. اما متأسفانه ویدئو واقعی است و یک رسوایی تمام عیار برای شخص فرزاد حسنی و سازمان صدا و سیما محسوب می‌شود.

چند وقت پیش، در برنامه دورهمی نیز، «مهران مدیری» به بهانه وجود تلفن همراه در دست یکی از حاضرین، وی را به شدت تحقیر کرد. موضوعی که می‌توانست در آن جلسه و به صورت خصوصی حل شود، به صورت عمومی و بر روی رسانه ملی پخش شد. البته، آن رفتار زننده مهران مدیری، به هیچ عنوان به حد و اندازه‌های رفتارهای شنیع فرزاد حسنی در رادیو و تلویزیون نمی‌رسد؛ اما هر چه بود، زشت بود.

اگر بگردیم، قطعا موارد دیگری هم به این فهرست قابل افزوده شدن هستند، که نشان از حقیقتی تلخ دارند. افرادی نظیر فرزاد حسنی، توانایی قرار گرفتن در مرکز توجه را ندارند و هر آن احتمال دارد، چهره واقعی‌شان را به نمایش بگذارند؛ چهره‌ای که کمترین بهره‌ای از ادب، نزاکت و اخلاق ندارد. اما عجیب است که ناظرین پخش و ممیزین برنامه‌های رسانه ملی، به راحتی می‌توانند با این موارد کنار بیایند و یا به خوبی نمی‌توانند بررسی‌های لازم را انجام دهند. خیلی عجیب است که کت و شلوارهای خالی از انسان، این چنین مرزهای بی‌اخلاقی را به سخره گرفته‌اند.

این موارد قطعا از نظر حقوقی قابل پیگیری هستند و فرد مورد توهین، می‌تواند (و به نظر من باید) این موارد را پیگیری کند. امیدوارم حداقل از این طریق، هزینه انجام چنین رفتارهایی، برای این طبقه خاص بالاتر برود، و بیش از این شاهد این رسوایی‌ها و ترویج این نوع بی‌نزاکتی‌ها نباشیم. چند دهه پیش، شاید یکی از مهم‌ترین نقاط قوت جامعه ما «اخلاق نیک» محسوب می‌شد؛ اما در حال حاضر، در بهترین حالت، متأسفانه فاصله چندانی با ورشکستگی نداریم. رویدادهایی مثل این نیز، ما را بیشتر و بیشتر به سمت ورشکستگی اخلاقی و فرهنگی می‌کشانند، که هزینه‌های بسیار زیادی برای جامعه و میهن خواهد داشت.