سیدمصطفی کلامی هِریس

گیاه هندوانه یکی از عجیب‌ترین میوه‌ها را دارد. حدود ۹۲ درصد وزن این میوه را آب تشکیل می‌دهد و تقریبا همه ۸ درصد باقیمانده متشکل از انواع قندهاست. با این اوصاف، شاید بتوان گفت وقتی فردی مشغول خوردن هندوانه است، در واقع دارد آب را گاز می‌زند. گویا یک فناوری خاص، آب را در عین جامد نبودن، قابل گاز زدن هم کرده است.

جالب است که ایران سومین کشور تولید کننده هندوانه در جهان، پس از چین و ترکیه است و تقریبا از هر یکصد هنداونه در دنیا، چهار عدد در ایران کشت می‌شوند. البته این موضوع چندان دور از انتظار نیست. ایران اقلیمی نیمه خشک دارد و مردم علاقه فراوانی به این میوه دارند؛ به خصوص در فصل تابستان. از طرفی، پای ثابت برخی آیین‌های سنتی ایرانیان مانند شب یلدا، هندوانه است. هر چند، واقعا برایم عجیب است که پیشینیان ما، چه اصراری داشته‌اند که در ابتدای زمستان، هندوانه میل کنند. احتمالا روش خاصی برای نگهداری هنداونه داشته‌اند.

جمع‌آوری مقدار قابل توجهی آب، به خصوص در انواع هندوانه دیمی، پدیده‌ای بسیار عجیب و قابل توجه است. این که این حجم از آب به همراه مواد مغذی در این ساختار خاص جمع‌آوری و ذخیره شود، احتمالا هدف خاصی دارد. به نظر من، دانه‌های هندوانه، فرزندان بالقوه گیاه هنداوانه هستند و این ذخیره عظیم آب و مواد قندی، ارثیه‌ای است که گیاه، به مرور و در طول زندگی‌اش برای فرزندانش جمع‌آوری می‌کند و برایشان به جای می‌گذارد تا زندگی مستقل خود را راحت‌تر و بهتر شروع کنند. ترجیح می‌دهم این فکر را بیش از این توضیح ندهم. واقعا نمی‌خواهم دفعه بعد که هنداونه میل می‌کنید، عذاب وجدان داشته باشید.