هر که را اندیشه باشد، زنده است ...

چیست این سنگینیِ جسمِ دَنی؟		ابتلای این جهانِ مردنی
فکر باش و زنده باش و جان مَده		با تفکّر، مرگ را امکان مَده
هر که را اندیشه باشد، زنده است		کهکشانِ بی‌تفکّر، مُرده است
جسم و دنیا، بند و زندانِ تواَند		گوشه‌ای ناقص زِ امکانِ تواَند
در تَبَتُّل کوش و پُر اندیشه باش		لیلی‌ات فکر است، مجنون‌پیشه باش
سرنوشتت نیست زندان‌ماندنی		فکرِ تو پایْ است و اهلِ رفتنی
آنچه انسان را بَرَد تا آسمان		بالِ فکرست او، نه این جسم گران
هر چه دارد آدمی، افکارِ اوست		ما بقی سنگینی است و بارِ اوست
دوزخ و جنّت تو را، فکر تو است		شادی و محنت تو را، فکر تو است
شهروند هر کجایی، باک نیست		چون که فکرت، بندِ آب و خاک نیست
		سید مصطفی کلامی هریس بهار ۱۳۹۸