سیدمصطفی کلامی هِریس

طبق آمار سال ۲۰۱۱، ایران چهارمین کشور دنیا از نظر حجم صادرات نفتی محسوب می‌شود. طبق آمارهای رسمی، تا پیش از شروع سال ۱۳۹۰، درآمدهای نفتی دولت ایران در بیشترین حالت به ۷۱ میلیارد دلار رسیده است. در آماری دیگر از ویکیپدیای انگلیسی، در سال ۲۰۱۲ (سال ۱۳۹۱ شمسی)، درآمد شرکت ملی نفت ایران نهایتا به ۱۱۰ میلیارد دلار رسیده است. درآمد حاصل از صادرات نفت، دومین منبع درآمد بزرگ دولت پس از مالیات محسوب می‌شود و اصلی‌ترین جریان تأمین کننده ارز خارجی برای اقتصاد ایران است.

این‌ها را کم و بیش همه می‌دانیم. اما امروز مطلبی می‌خواندم که برایم جالب بود و خواستم با شما دوستان و همراهان عزیز به اشتراک بگذارم. در مقاله ویکیپدیا در خصوص اقتصاد کشور هند، چنین آمده است: «هندوستان به یکی از بزرگترین صادر کنندگان خدمات تبدیل شده است و در سال ۲۰۱۳ میلادی، در حوزه خدمات فناوری اطلاعات (IT)، برون‌سپاری فرایندهای تجاری و خدمات نرم‌افزاری، توانسته است ۱۶۷ میلیارد دلار درآمد کسب کند. این بخش از اقتصاد هند، سریع‌ترین رشد را نیز به خود اختصاص داده است. همچنین بخش فناوری اطلاعات، دارای بیشترین تعداد نیروی کار استخدام شده، در بخش خصوصی است».

درآمد نفتی ما، با همه سرمایه‌گذاری‌هایی که برای آن شده است و جبران‌ناپذیری ذاتی که دارد، در بهترین حالت، معادل با دو سوم درآمد کشور هند از موضوع خدمات نرم‌افزاری و فناوری اطلاعات است. حوزه مهندسی نرم‌افزار، به عنوان یک بخش از خدمات فناوری اطلاعات، در سال ۲۰۱۳ میلادی، با رشد ۴٫۸ درصدی نسبت به سال قبل، به ارزش کلی ۴۰۷ میلیارد دلار در اقتصاد جهانی رسید. اما سهم کشور ما در عرصه جهانی، با این تعداد دانش آموخته در حوزه مهندسی نرم‌افزار و فناوری اطلاعات، عملا صفر است.

آرزو می‌کنم روزی فرا برسد که دیگر مانند فرزندی ناسپاس، که زمین‌ها و دارایی‌های به ارث مانده از پدر را به بهایی ناچیز می‌فروشد، دلخوش به روزمرگی‌هایمان نباشیم و فکری درست برای آینده خودمان، فرزندانمان و کشور عزیزمان ایران، تدارک ببینیم. فعلا فرصت داریم؛ اما این به معنی شتاب نکردن برای یافتن راه حل نیست.