سیدمصطفی کلامی هِریس

فرایند حاکم بر چراغ ترمز پشت ماشین‌ها، پدیده جالبی است. وقتی راننده ترمز می‌گیرد، جریان الکتریکی وصل می‌شود که نهایتا الکترون‌ها را جابجا می‌کند و نوری در لامپ تولید می‌شود. قطعا الکترون‌ها هیچ تصوری در مورد این که می‌توانند مسبب ایجاد نور باشند، ندارند. چه برسد به این که بدانند، اصولا مفهوم اصلی چراغ ترمز، ارسال پیام «احتیاط» یا «خطر» برای راننده پشت سر است.

سلول‌های دستگاه گوارشی ما، هیچ درک صحیح و کاملی از آنچه ما آن را جوجه کباب، کوفته تبریزی یا پیتزا می‌نامیم، ندارند. آن‌ها، فقط پیوندهای شیمایی را می‌بینند که باید بشکنند. اگر لذت یا تنفری هم باشد، همه‌اش نصیب مغز می‌شود. البته بعید هم نیست که همه این‌ها، فقط یک سری شبیه‌سازی و القای ناشی از جریان‌های الکتریکی در دستگاه عصبی باشند. آن طور که «سایفر» در «ماتریکس» گفت.

هیچ بعید نیست که ما نیز در جایی از گیتی، فقط مشغول این طرف و آن طرف دویدنیم، تا چراغ خطر یک موجودیت بزرگ‌تر را روشن نگه داریم. یا به عنوان بخش کوچکی از دستگاه گوارش یک موجود نامرئی، مشغول شکستن پیوند‌های شیمیایی هستیم. در حال هضم چیزی که حتی نمی‌توانیم تصورش را داشته باشیم.